หากค่าของความสุขถูกแปลงค่ามาเป็นหน่วยของเงินตรา จะมีค่าประมาณเท่าไหร่กัน จะมากหรือจะน้อยกว่าเงินตราทั้งหลายที่มีอยู่บนโลกนี้ แล้วคนที่จะได้ขึ้นแท่นผู้ที่มีความสุขที่สุดในโลก จะใช่คนๆเดียวกันที่กำลังขึ้นแท่นคนที่รวยที่สุดในโลกตอนนี้หรือเปล่า?
จะมีอะไรสุขใจเท่ากับการต้อนรับครูอาสาผู้ร่วมอุดมการณ์ สร้างฝัน ปันรัก แก่น้องๆ เมื่อพร้อมทั้งกายและใจ เราจะสร้างฝันนั้นพร้อมๆ กัน เด็กๆ ต่างออกมารอรับครูอาสา สุขใจกับสิ่งที่ได้เจอ ทุกคนมีน้ำใจช่วยเหลือและต้อนรับเหล่าครูอาสาเป็นอย่างดี
สองมือที่ตีกระทบหนังกลอง……. ด้วยห้วงทำนองเป็นจังหวะเพลง ซ้ำไปซ้ำมา ประกอบกับเสียงฉาบและการเป่าจิ้งหน่อง ขบวนผู้คนแต่งกายในชุดชนเผ่าลาหู่ ล้อมวงเป็นวงกลม ประกอบด้วยท่าเต้นย้ำเท้าไปตามจังหวะกลอง เข้ากับทำนองได้เป็นอย่างดี “จะคึ” หรือเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า “ปอเตเว” คณะครูบ้านนอกและหงะปา (พ่อ) หงะเอ (แม่) รวมทั้งเด็ก ๆ เยาวชนในชุดชนเผ่าลาหู่นะ ออกมาเต้นรำกันอย่างสนุกสนานซึ่งเคลือบแฝงด้วยวัฒนธรรมที่ไม่เสื่อมคลายของชนเผ่าลาหู่ ในคืนนี้คืนวันอำลาครูบ้านนอก รุ่น 77 ณ บ้านห้วยลุหลวง เป็นคืนที่สี่แล้วสินะที่ครูบ้านนอกเข้าไปอาศัยและทำกิจกรรมกับเด็ก ๆ และชาวบ้าน มันช่างรวดเร็วยิ่งนัก ครูและเด็ก ๆ ไม่อยากให้ถึงวันนี้เลยมันช่างเศร้าเสียจริงเมื่อนึกถึงวันพรุ่งนี้ที่ต้องจากกัน น้ำตาสักกี่หยาดหยดที่ไหลรดแก้มมันเป็นน้ำตาแห่งการลาจากแห่งความประทับใจที่ตราตรึงผู้มาเยือนได้เป็นอย่างดี หากมองย้อนกลับ ไปตั้งแต่วันแรกที่มาถึง คณะครูก็ได้สัมผัสถึงการต้อนรับที่แสนจะอบอุ่นเป็นกันเองของหมู่บ้านที่ เข้าไปพักพิง ซึ่งเป็นวิสัยดั้งเดิมของชนเผ่า ลาหู่ ที่ต้อนรับผู้มาเยือน ตามธรรมเนียมวันแรกที่มาถึงครูต้องเข้าพักบ้านเด็ก ๆ และอยู่รวมกันเป็นครอบครัวเดียวกันกับชาวบ้าน เพื่อสร้างความกลมเกลียวแน่นแฟ้นด้านความสัมพันธ์ได้เป็นอย่างดี มื้อเย็นมื้อนี้เป็นมื้อแรกที่ครูต้องแสดงฝีมือในการทำอาหาร และรับประทานอาหารร่วมกับคนในครอบครัวเป็นมื้อแรก กลางคืนก็เป็นกิจกรรมสันทนาการที่ครูบ้านนอกทำร่วมกับเด็ก ในทุก ๆ คืนและทุก ๆ วัน ที่คณะครูบ้านนอกเข้าไปทำ กิจกรรม สร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้กับครูและเด็ก ๆได้เป็นอย่างดีจากจุดนี้เองเป็นการสร้างความสัมพันธ์ทางด้านจิตใจของทั้ง […]
“กี่ยอดดอยที่เหยียบย่ำมามันมีรอยเท้าเล็ก ๆ ของเด็กที่เปรียบเสมือนอนาคตของชาติ”
คนเราไม่จำเป็นต้องจบสายการเรียนอาชีพครูโดยตรงเพียงแต่เรามีใจรักที่จะเป็นผู้ถ่ายทอด ผู้ให้ความรู้ เท่านี้ก็เกินพอสำหรับผู้รับ
ที่มาของคำว่า “รัก” สาเหตุหนึ่งมาจากการ “เติมเต็ม” และ “แบ่งปัน” ซึ่งการ “แบ่งปัน” นี้สามารถทำได้หลายวิธี ไม่ว่าจะเป็นการแบ่งปันสิ่งของ แบ่งปันความรู้ และอื่นๆอีกมากมาย ที่เราสามารถทำได้ ส่วนการ “เติมเต็ม”
" ครู " คำนี้ยังคงติดหูและ ยังคงอยู่ในความทรงจำของครูบ้านนอก รุ่น 82 หลายคน ณ หมู่บ้านลีผ่าที่ครู กับ เด็ก ๆภาพความประทับใจ ยังคงมิลืมเลือน
มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ได้รับเรียนรู้ ได้พบเห็น ได้รู้สึก แม้ว่าจะยังไม่อยากจาก แต่กาล เวลาก็ชักนำให้เราต้องจากกันไป
ครั้ง แรกที่เหล่าครูอาสาได้พบหน้ากัน ดูเหมือนจะเป็นคนแปลกหน้าของกัน และกัน แต่กับบางคนอาจจะดูคุ้นหน้ากัน ราวกับว่าเคยพบกันมาก่อนที่ไหนสักแห่งแต่จำไม่ได้
ไม่ว่ามาจากที่ใด ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร แต่น้ำใจและรอยยิ้มที่มอบให้ เด็ก ๆ และชาวมันจะฝังตรึงในใจคุณและพวกเขาตราบนานเท่านาน
การเดินทางมาครั้งนี้ได้อะไรกลับไปบ้าง ระหว่างทางเราได้เก็บเกี่ยวอะไรไปบ้าง ชาวบ้านและเด็ก ๆ ได้สอนอะไรเราบ้าง เราได้ให้อะไรกับเด็ก ๆ และชาวบ้านบ้าง คนที่มานั้นและคือผู้ที่รู้คำตอบ และมันขึ้นอยู่กับใครถ้าไม่ใช่ตัวเรา
เรียนรู้….มิตรแท้ คำว่ามิตรภาพ ความสุข ความผูกพัน มักจะเกิดขึ้นระหว่างการเดินทางเสมอ เพราะการเดินทางเป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เราได้รู้จักความรัก ความผูกพันและมิตรภาพใหม่ๆที่สามารถแบ่งปันความรู้สึกดีๆต่อกัน การได้ช่วยเหลือซึ่งกันและกันและการได้อยู่ร่วมกันเป็นสิ่งหนึ่งที่สะท้อนให้เห็นถึงคุณค่าของความรักและความผูกพัน การเดินทางเป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เราได้รับรู้ถึงความแตกต่าง ความแปลกใหม่ที่เกิดขึ้นในสังคมอีกทั้งยังทำให้เราได้เรียนรู้สิ่งต่างๆที่เป็นมุมเล็กๆให้เราได้ร่วมแบ่งปันทั้งความรัก ความ ช่วยเหลือและความสุขแม้การเดินทางไปยังมุมเล็กๆมุมนี้อาจไม่สำคัญสำหรับใคร หลายแต่เป็นมุมๆหนึ่งที่มีความหมายกับคนกลุ่มหนึ่งที่หวังจะมอบโอกาส ความรักและความสุขต่อกันการเดินทางที่ต้องใช้ระยะเวลาด้วยรถสองแถวหลังคาสูง 4 ชั่วโมงสำหรับการไปถึงจุดหมายปลายทางหลายๆคนอาจคิดว่าการเดินทางโดยใช้เวลา 4 ชั่วโมงอาจเป็นเวลาสั้นๆที่สามารถเดินทางให้ถึงจุดหมายปลายทางได้อย่างสะดวกสบาย หากการเดินทางของคนกลุ่มนี้ที่ต้องอาศัยรถสองแถวหลังสูงในการเดินทางไปตามเส้นทางที่คดเคี้ยว เต็มไปด้วยถนนลูกรังและฝุ่นคละคลุ้ง สองข้างทางเป็นแม่น้ำโขงที่เป็นแนวกั้นระหว่างประเทศไทยและประเทศลาว การเดินทางที่ยากลำบากทำให้เราได้รับรู้ถึงความรัก ความช่วยเหลือซึ่งเป็นความรู้สึกที่ทุกคนต่างมอบให้ซึ่งกันและกัน การ เดินทางที่เต็มไปด้วยความสุขและรอยยิ้มบนเส้นทางที่ยากลำบากเป็นสิ่งหนึ่ง ที่ทำให้เราได้รับรู้ถึงความรู้สึกดีๆที่ทุกคนต่างมอบให้ซึ่งกันและกัน ได้รับรู้ถึงความผูกพันแม้ว่าจะเป็นเพียงเวลา 4 ชั่วโมงที่เราได้รู้จักพูดคุยแต่นี้มันคือเวลาที่สามารถพิสูจน์ให้เราได้เรียนรู้ถึงมิตรภาพที่แท้จริงที่เกิดขึ้นระหว่างการเดินทาง การเดินทางที่มาพร้อมมิตรแท้เป็นการเดินทางครั้งหนึ่งที่หาได้ยากหากวันนี้เราได้รับรู้ถึงคำว่ามิตรแท้ นี้เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เรารู้ว่า“ครูบ้านนอกทุกคนต่างสัมผัสกันได้ด้วยใจ” เรียนรู้…..ความแตกต่าง ความแปลกใหม่จากสิ่งที่คุ้นเคยกับการใช้ชีวิตประจำวันที่แตกต่างกับความรู้สึกของการได้มาอยู่ที่ประเทศลาว แม้ว่าทั้งสองประเทศจะเป็นประเทศเพื่อนบ้านที่ใกล้เคียงกันหากแต่ยังคงมีความแตกต่าง ทั้งทางด้านภาษา วัฒนธรรม ขนบธรรมเนียมประเพณี วิถีชีวิตหรือแม้กระทั่งถนนหนทางที่มีความแตกต่างกับประเทศไทยอย่างสิ้นเชิง จุดเริ่มต้นของการเผชิญกับสิ่งที่แปลกใหม่คือการได้ค้นพบความแตกต่างระหว่างวิถีชีวิตของเราและวิถีชีวิตของคนประเทศลาว แขวงผาอุดมเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราได้รู้จัก เรียน รู้ประสบการณ์ใหม่ๆและการปรับเปลี่ยนวิถีชีวิตให้เข้ากับสภาพแวดล้อมที่เรา ต้องอาศัยอยู่เพราะเป็นสิ่งหนึ่งที่สะท้อนให้เราเห็นถึงความสำคัญของการอยู่ ร่วมกันกับกลุ่มคนที่มีความแตกต่างทั้งด้านภาษา วัฒนธรรมและความเป็นอยู่ ความ รู้สึกที่ทุกคนต้องอยู่ร่วมกันเป็นครอบครัวใหญ่แม้ภายในความรู้สึกจะมีเส้น บางๆที่ทำให้เรารับรู้ถึงความแตกต่างหากแต่สิ่งนี้ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทำ ให้เราได้เรียนรู้ที่จะรับวัฒนธรรมใหม่ๆให้ก้าวเข้ามาและพร้อมที่จะถ่ายทอด และแบ่งปันความรู้สึกดีๆต่อกัน การ เดินทางที่แสนยาวไกลกับการได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆและได้พบเจอกับเด็กนักเรียน ที่เป็นเด็กชนเผ่าต่างๆที่ต้องอาศัยอยู่ในหอพักของโรงเรียนเพื่อต้องการลด ค่าใช้จ่ายให้มีเงินเพียงพอในการศึกษาในแต่ละปีการศึกษา วิถี ชีวิตของเด็กนักเรียนยังคงเป็นวิถีของวัฒนธรรมดั้งเดิมในแต่ละวันนักเรียน ทุกคนต้องทำอาหารเพื่อรับประทานเองอีกทั้งวัตถุดิบที่ต้องใช้ในการประกอบ อาหารก็ต้องทำการปลูกเป็นผักสวนครัวเพื่อลดค่าใช้จ่าย หากวันไหนที่ข้าวสารหมดพวกเขาจะต้องเดินทางกลับบ้านไปเอาข้าวกลับมาเพื่อเป็นอาหารในมื้อต่อไป แต่ระยะทางในการเดินทางกลับบ้านในแต่ละครั้งต้องใช้เวลานานแต่ละคนต้องใช้ระยะเวลา 1-2วันสำหรับการเดินทาง บางคนที่บ้านมีฐานะยากจนจำเป็นต้องเดินเท้ากลับบ้านเพื่อกลับไปแบกกระสอบข้าวสารกลับมายังโรงเรียน ถึง แม้ว่าระยะทางในการเดินทางกลับบ้านจะไกลสักเท่าใดหากแต่พวกเขาทุกคนต่าง ต้องอดทนเพื่อต้องการให้ได้รับโอกาสทางการศึกษาต้องเข้มแข็งเพื่อตามหาความ ฝันแม้อุปกรณ์การเรียนจะยังคงมีไม่เพียงพอต่อความต้องการของคุณครูและนัก เรียนแต่พวกเขาก็สามารถใช้ประโยชน์ได้อย่างคุ้มค่ากับคอมพิวเตอร์ของ โรงเรียนที่มีอยู่จำนวน 1 เครื่องต่อเด็กจำนวน 800 คน ซึ่ง หากมองถึงความเป็นจริงในปัจจุบันการที่สื่อการเรียนการสอนมีไม่เพียงพอต่อ ความต้องการของนักเรียนเป็นปัญหาสำคัญที่ควรได้รับหารแก่ไข หาก แต่โรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนที่ค่อนข้างยากจนและอยู่ไกลจากเมืองหลวงมาก ถึงทำให้นักเรียนทุกคนต่างต้องไขว่คว้าหาความรู้จากการอ่านหนังสือและจากการ เรียนการสอนของคุณครูซึ่งในปัจจุบันมีบุคลากรครูจำนวน 40 คน แต่ […]