เส้นทางแสนไกล เดินทางไปพร้อมกัน

ครูบ้านนอกสัญจร 

“อาสา อาเซียน” ครั้งที่ 19 

ณ โรงเรียนน้ำยู้ บ้านดอกทอง เมืองเมิง แขวงบ่อแก้ว สปป. ลาว

---

 แม้การเดินทางจะเป็นอุปสรรค แม้เส้นทางจะแสนไกล

ครั้งแรกของการเดินทางสู่ประเทศลาว

เช้าวันแรกของการเจอกันของครูอาสาและเตรียมตัวออกเดินทางไปประเทศเพื่อนบ้าน

เมื่อเดินทางเข้าสู่ประเทศลาวโดยเรือข้ามฟาก และเดินทางต่อด้วยรถสองแถว

การเดินทางจะต้องผ่านภูเขาสูง  อีกทั้งเส้นทางอาจจะไม่สะดวกสบายแต่พวกเราก็สนุกสนาน

และมีความสุข  การต้อนรับเป็นอย่างดีของผู้อำนวยการและเด็กๆ

สร้างความประทับใจแก่ผู้มาเยือน

  และครูอาสาก็ไม่ลืมที่จะมีของติดไม้ติดมือไปฝาก

   เมื่อมาถึงที่โรงเรียน  รอยยิ้มเล็กๆ ของเด็กๆ

ทำให้หายเหนื่อยจากการเดินทางได้เลยทีเดียว ^^

 

ความสะดวกของการใช้น้ำในการอุปโภค บริโภค เป็นปัญหาที่เราต้องร่วมมือกันแก้ปัญหา

 

 

จะมีอะไรสุขใจเท่ากับการต้อนรับครูอาสาผู้ร่วมอุดมการณ์

สร้างฝัน ปันรัก แก่น้องๆ เมื่อพร้อมทั้งกายและใจ เราจะสร้างฝันนั้นพร้อมๆ กัน

 

เด็กๆ ต่างออกมารอรับครูอาสา  สุขใจกับสิ่งที่ได้เจอ

 ทุกคนมีน้ำใจช่วยเหลือและต้อนรับเหล่าครูอาสาเป็นอย่างดี

 

ในยามค่ำคืนเราได้ทำกิจกรรมรอบกองไฟ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ

ที่เปี่ยมล้นจนทุกคนไม่อาจลืมได้

กิจกรรมนี้ทำให้เกิดความสามัคคีของครูอาสาและเด็กๆ

 

อีกทั้งเกมส์สันทนาการที่เล่นกันอย่างสนุกสนาน จนลืมอายุกันเลย ^^

 

---

วันที่สอง

 

การเรียนการสอนเป็นไปได้ด้วยดี  ต่างชาติ ต่างภาษา ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อครูแม้แต่นิดเดียว

 

เป็นอีกคืนที่มีกิจกรรมรอบกองไฟเพื่อสานสัมพันธ์ครูอาสาและเด็กๆ

กิจกรรมนี้ทำให้เกิดความสามัคคีกันในค่ายมากขึ้น

 

---

 

วันที่สาม 

การเรียนนอกห้องเรียนเป็นสิ่งที่ทำให้เด็กๆ มีความสุขและได้เรียนรู้วิธีการใช้ชีวิต

การเรียนการสอนในวันนี้ได้เรียนรู้เกี่ยวกับชีวิตวัยรุ่น การป้องกันการค้ามนุษย์

การป้องกันยาเสพติดและดนตรีชนเผ่า

 

 

 

ซึ่งก็ได้ถือว่าเป็นการเรียนรูปแบบใหม่ เมื่อเดินไปยังกลุ่มต่างๆ

จะเห็นรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ที่ทั้งครูอาสาและเด็ก มอบให้แก่กัน

การใช้สื่อในการสอนจึงเป็นที่สนใจของเด็กเป็นอย่างดี

 

 

 

พิธีบายศรีสู่ขวัญและการรำวงของประเทศลาว

จะมีอะไรสนุกสนานไปกว่าการได้ดูการแสดงละคร การรำวงของหนุ่มสาว

การร้องรำทำเพลง  จนลืมไปว่า พรุ่งนี้เช้าต้องออกเดินทาง ร่ำลากันอีกครั้ง

คิดแล้วใจหายว่ามั๊ย ??

ในท้ายที่สุด ไม่มีใครสามารถจะหยุดเวลาได้

ทุกคนต่างมีภาระหน้าที่ที่ต้องทำและดำเนินชีวิตกันต่อไป

เมื่อถึงเวลาที่ต้องจากกัน….

แม้จะเป็นช่วงเวลาแค่สั้นๆ อาจจะไม่ใช่แรมเดือนหรือแรมปี

แต่เราก็สามารถเรียนรู้ความรัก ความหวังดีที่มอบให้โดยไม่หวังการตอบแทน

อย่างน้อยที่สุดก็สามารถทำให้มิตรภาพดีๆ ความห่วงใย

สิ่งๆ นี้ทำให้อิ๋วรู้ว่า…เป็นสิ่งๆ หนึ่งที่หาซื้อไม่ได้จากที่ไหนจริงๆ

ขอบคุณ

ขอบคุณครูอาสา ที่ร่วมสานฝัน

ขอบคุณโรงเรียนบ้านน้ำยู้

ขอบคุณทุกๆ รอยยิ้ม

ขอบคุณพ่อครัวที่ปรุงอาหารมื้ออร่อยๆๆ เพื่อน้องๆ และครูอาสา ทุกคน

และขอบคุณมิตรภาพดีๆ ที่หาซื้อไม่ได้จากที่ไหน 

…อย่าลืมคิดถึงกันบ้างนะ… 

,, ไซอิ๋ว ,,