ครูบ้านนอก

จบบริบูรณ์

เมื่อข้าพเจ้าไปเป็น “ครูบ้านนอก” โรงเรียน “บ้านป่าเมี่ยงแม่พริก” จ.เชียงราย (จบบริบูรณ์)   #ครูบ้านนอก192 “ก่อนไฟฟ้าจะมาถึง” งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกราใครคนหนึ่งในยุคของเราได้กล่าวไว้และข้าพเจ้าก็เห็นเป็นเช่นนั้นเสมอ ระหว่างที่ข้าพเจ้ากำลังไล่เรียงตัวอักษรสำหรับตอนจบบริบูรณ์ของงานชิ้นนี้ลงใน Note ของ Facebook นี้ ข้าง ๆข้าพเจ้านอกจากถ้วยกาแฟอเมริกาโนที่กรุ่นควันไอร้อนแล้วยังมีแผ่นกระดาษอีกใบหนึ่งที่เต็มไปด้วยข้อความจากปลายปากกาหลากหลายลายมือของเพื่อน ๆ ครูบ้านนอกที่ส่งถึงข้าพเจ้าวางไว้อยู่ข้าง ๆ ข้าพเจ้าย้อนนึกกลับไป ณ คืนค่ำสุดท้ายคืนนั้น เมื่อแสงสีราตรีกาลได้เดินทางมาถึงแก่เราเหล่าครูบ้านนอก หลังจากที่เราไปปลูกต้นตองสาด กล้วยป่ากันในป่าต้นน้ำของชุมชน คืนนี้ครูบ้านนอกได้พบปะล้อมวงพูดคุยกับทางลูกบ้าน ผู้ใหญ่บ้านของแต่ละหมู่บ้าน(ที่นี่เรียกว่า “พ่อหลวง”) อ.บ.ต. ต่าง ๆ แลกเปลี่ยนสอบถาม เรียนรู้กันและกันเกี่ยวกับชุมชน ทั้งเรื่องของน้ำป่า แผ่นดินไหว เศรษฐกิจชุมชน ผลจากการปลูกพืชเชิงเดี่ยวและความพยายามในการเปลี่ยนแปลง ปัญหาการทำมาหากิน การขาดโอกาสในทางเศรษฐกิจสำหรับกรณีที่หมู่บ้านอยู่ในพื้นที่ของเขตอุทยาน แม้นจะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ของการพบปะเจอหน้ากัน สิ่งที่ข้าพเจ้าสัมผัสได้ถึงชุมชนนี้คือความแข็งแรง ความสามัคคีของคนในชุมชน อย่างวันที่เราไปเข้าไปในป่าเพื่อปลูกต้นไม้ด้วยกันนั้นแม้จะเป็นป่าต้นน้ำที่อยู่ในพื้นที่ของหมู่บ้านปางต้นผึ้ง แต่คนจากหลาย ๆ หมู่บ้านมาร่วมด้วยช่วยกันเพราะทั้งหมู่บ้านล้วนต่างต้องกินต้องใช้ประโยชน์จากต้นน้ำเดียวกัน ข้าพเจ้าหวนย้อนกลับไปสมัยเป็นนักศึกษาชั้นปริญญาตรีเมื่อครั้งที่มีโอกาสไปทำกิจกรรมนอกมหาวิทยาลัยร่วมกับชุมชน ชาวบ้านที่นานแสนนานมาแล้วและคิดในอยู่ในใจว่าหาไฟฟ้ามาถึงแล้วพวกเขาและลูกหลานของพวกเขาจะยังแข็งแรง เข้มแข็ง เป็นธรรมชาติในแบบของชุมชนตนเองกันต่อไปเฉกเช่นต้นไม้ใหญ่คู่บ้านหลาย ๆ ต้นที่ยืนอยู่ยงมานานแสนนาน […]