เมื่อข้าพเจ้าไปเป็น “ครูบ้านนอก” ตอนจบ

เมื่อข้าพเจ้าไปเป็น “ครูบ้านนอก” โรงเรียน “บ้านป่าเมี่ยงแม่พริก” จ.เชียงราย (จบบริบูรณ์)

 

#ครูบ้านนอก192 “ก่อนไฟฟ้าจะมาถึง” งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกราใครคนหนึ่งในยุคของเราได้กล่าวไว้และข้าพเจ้าก็เห็นเป็นเช่นนั้นเสมอ ระหว่างที่ข้าพเจ้ากำลังไล่เรียงตัวอักษรสำหรับตอนจบบริบูรณ์ของงานชิ้นนี้ลงใน Note ของ Facebook นี้ ข้าง ๆข้าพเจ้านอกจากถ้วยกาแฟอเมริกาโนที่กรุ่นควันไอร้อนแล้วยังมีแผ่นกระดาษอีกใบหนึ่งที่เต็มไปด้วยข้อความจากปลายปากกาหลากหลายลายมือของเพื่อน ๆ ครูบ้านนอกที่ส่งถึงข้าพเจ้าวางไว้อยู่ข้าง ๆ ข้าพเจ้าย้อนนึกกลับไป ณ คืนค่ำสุดท้ายคืนนั้น
เมื่อแสงสีราตรีกาลได้เดินทางมาถึงแก่เราเหล่าครูบ้านนอก หลังจากที่เราไปปลูกต้นตองสาด กล้วยป่ากันในป่าต้นน้ำของชุมชน คืนนี้ครูบ้านนอกได้พบปะล้อมวงพูดคุยกับทางลูกบ้าน ผู้ใหญ่บ้านของแต่ละหมู่บ้าน(ที่นี่เรียกว่า “พ่อหลวง”) อ.บ.ต. ต่าง ๆ แลกเปลี่ยนสอบถาม เรียนรู้กันและกันเกี่ยวกับชุมชน ทั้งเรื่องของน้ำป่า แผ่นดินไหว เศรษฐกิจชุมชน ผลจากการปลูกพืชเชิงเดี่ยวและความพยายามในการเปลี่ยนแปลง ปัญหาการทำมาหากิน การขาดโอกาสในทางเศรษฐกิจสำหรับกรณีที่หมู่บ้านอยู่ในพื้นที่ของเขตอุทยาน แม้นจะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ของการพบปะเจอหน้ากัน สิ่งที่ข้าพเจ้าสัมผัสได้ถึงชุมชนนี้คือความแข็งแรง ความสามัคคีของคนในชุมชน อย่างวันที่เราไปเข้าไปในป่าเพื่อปลูกต้นไม้ด้วยกันนั้นแม้จะเป็นป่าต้นน้ำที่อยู่ในพื้นที่ของหมู่บ้านปางต้นผึ้ง แต่คนจากหลาย ๆ หมู่บ้านมาร่วมด้วยช่วยกันเพราะทั้งหมู่บ้านล้วนต่างต้องกินต้องใช้ประโยชน์จากต้นน้ำเดียวกัน ข้าพเจ้าหวนย้อนกลับไปสมัยเป็นนักศึกษาชั้นปริญญาตรีเมื่อครั้งที่มีโอกาสไปทำกิจกรรมนอกมหาวิทยาลัยร่วมกับชุมชน ชาวบ้านที่นานแสนนานมาแล้วและคิดในอยู่ในใจว่าหาไฟฟ้ามาถึงแล้วพวกเขาและลูกหลานของพวกเขาจะยังแข็งแรง เข้มแข็ง เป็นธรรมชาติในแบบของชุมชนตนเองกันต่อไปเฉกเช่นต้นไม้ใหญ่คู่บ้านหลาย ๆ ต้นที่ยืนอยู่ยงมานานแสนนาน

คุณปู่ต้นไม้ #BigTree #HomeTree
ก่อนที่ครูบ้านนอกจะร่ำลาขอบพระคุณกับชาวแม่พริกทั้งหลายแลัวนั้น เราทั้งหมดได้ดูบันทึกวีดีโอร่วมกัน ภาพแต่ละภาพ เรื่องราวแต่ละวันค่อย ๆ ส่องสว่างจากหน้าจอสี่เหลี่ยม ความประทับใจ ความทรงจำ รอยยิ้มและอะไร ๆ อีกหลายสิ่งอย่างที่ร้อยเรียงปรากฎอยู่ตรงหน้าขณะนั้นทำเอาใครหลาย ๆ คนน้ำตารื้นขึ้นมาและเสียงปรบมือค่อย ๆ เงียบลงไปพร้อม ๆ กับหน้าจอสี่เหลี่ยมที่ดับดำลง แด่การร่ำลาที่เต็มไปด้วยความสุข ความทรงจำ
“How do I say good bye to what we had, The good times that made us laugh outweigh the bad… And I’ll take with me the memories to be my sunshine after the rain It’s so hard to say goodbye to yesterday…” It’s so hard to say goodbye to yesterday,Jason Mraz
ครูบ้านนอกยังคงนั่งล้อมวงกันต่อโดยทางครูสายลม ครูไผ่ได้ให้เราทุก ๆ คนเขียนความรู้สึกส่งกำลังใจถึงเพื่อน ๆ ครูบ้านนอกด้วยกัน เราสลับเปลี่ยนหมุนเวียนกันกระดาษใบสีขาวไปเรื่อย ๆ จนกลายเป็นกระดาษที่แต้มแต่งไปด้วยอักษรความทรงจำมากมาย (วันเดินทางกลับมาที่อินเดีย ข้าพเจ้าแนบกระดาษใบนี้ลงในหน้าหนังสือเล่มเล็กที่เลือกมาอ่านด้วย ตั้งใจไว้จะได้เปิดอ่านในยามที่คิดถึง) ขอบคุณทุก ๆ ข้อความที่เขียนถึงข้าพเจ้าและตามต่อด้วยการเขียนจดหมายถึงตัวเราเองในอนาคต โดยไม่รู้เหมือนกันว่าจดหมายฉบับนี้จะถูกส่งไปถึงที่อยู่ตามหน้าซองจดหมายของเราเมื่อไหร่ นอกจากข้อความมากมายที่ข้าพเจ้าบรรจุลงไปในหน้ากระดาษและซองจดหมายฉบับนั้นแล้วยังเติมความรู้สึก ความประทับใจ ภาพประทับลงไปอีกคณานับ ข้าพเจ้าในอนาคตวันนั้นจะรู้สึกอย่างไรบ้างหนอ จะยังคงเชื่อมั่นในสิ่งที่ตนเองกำลังทำอยู่หรือไม่ มากน้อยเพียงใด ตอนนั้นข้าพเจ้าจะอยู่แห่งหนใดกัน
ณ เช้าของวันถัดมาอีกวันหนึ่งนั้น ข้าพเจ้าและคุณครูบ้านนอกที่อยู่บ้านของพ่อผัดและแม่ยอดแก้ว เราทานอาหารเช้าด้วยกัน ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกด้วยกัน พ่อผัดแม่ยอดแก้วบอกกล่าวแก่เราให้กลับมาเยี่ยมเยียน จะมาเมื่อไหร่ก็ได้ ข้าพเจ้าไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะได้มีโอกาสมากน้อยขนาดไหน แต่ภาพประทับจากบ้านหลังนี้ทั้งหมดนั้นจะเป็นเรื่องราวดี ๆ มีคุณค่า งดงามแก่ข้าพเจ้า ข้าพเจ้ายิ้มพิมพ์ใจ
 
พ่อผัด ครูกลินท์ ครูเอ็ม ครูเกม ครูเข้ม ครูพิชญ์ แม่ยอดแก้ว
ทั้งหลายทั้งปวงจาก “เมื่อข้าพเจ้าไปเป็นครูบ้านนอก โรงเรียนบ้านป่าเมี่ยงแม่พริก จังหวัดเชียงราย” คือ การได้เรียนรู้ คุณค่า ความหมายของ “ครู” โดยเฉพาะอย่าง “ครูอาสา” “ครูบ้านนอก” /โลกของการเรียนรู้ การศึกษาที่ไม่จำกัดเฉพาะภายในหนังสือ ภายในห้องเรียน /เรื่องราวมากมาย ๆ จากทั้งนักเรียน ชาวบ้าน คุณครูบ้านนอก โรงเรียน วัด บ้าน ป่า ลำน้ำ เราต่างเป็นครูเป็นนักเรียนแก่กันและกัน /การออกเดินทางค้นหาลงไปภายในจิตใจของตนเอง /วันนี้ข้าพเจ้าได้ทำในสิ่งที่ตนเองได้ตั้งใจไว้และทำให้เป็นจริงเกิดขึ้นแล้ว…และข้าพเจ้ากำลังออกเดินทางไปต่อไป
ครูบ้านนอก 192 : ครูเอ็ม ครูนัท(หญิง) ครูนัท(ชาย) ครูปั๊บ ครูเข้ม ครูเกมทั้งสอง ครูพีช ครูมิว ครูเบิร์ด ครูโฉม ครูปราง ครูทราย ครูปุ้ย ครูแนน ครูหมู ครูลา ครูหลุยส์ ครูปอ ครูกุ๊กกิ๊ก ครูอู๋ ครูเนย ครูสายลม ครูไผ่ ครูต้นซุง… (ข้าพเจ้านึกถึงกิจกรรมเรียกชื่อเรียงต่อกันไปเรื่อย ๆ )

มากมายในความทรงจำ
“Happiness [is] only real when shared” ,Christopher McCandless
วันจันทร์ ที่ 28 สิงหาคม 2560 Kasturinagar,Bangalore-INDIA
จบบริบูรณ์
scroll to top