เรื่องเล่าจากครูบ้านนอก Archives ⋆ Page 3 of 5 ⋆ ครูบ้านนอก ครูอาสา รับสมัคร กลุ่มคนจิตใจอาสา

เรื่องเล่าครูบ้านนอก ตอนที่2

๒.“ความกล้า ภายในใจ” ความกล้าหาญ บ้านเมืองทุกวันมีข่าวมากมาย ไม่ว่าจะเป็นข่าวสังคมบ้าง ข่าวการเมืองเอย ข่าวบันเทิงก็มี แต่ข่าวที่ ไม่ดีสำหรับฉันเลย คือข่าวก่อการร้ายในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ฉันไม่รู้ว่าคนเหล่านี้ต้องการอะไร ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ฉันไม่รู้แม้กระทั้งเขาหน้าตาเป็นยังไง แต่ฉันอยากจะถามพวกเขาว่า คุณ ฆ่า ครู ฉันทำไม …..?? ฉันรู้ว่าเด็กที่นั่นก็อยากถามแบบฉันเช่นกัน ตอน6 ขวบ ฉันยอมรับว่าฉันยังเด็กมากในตอนนั้น แต่ตอนนี้ฉันก็อายุสองหลักแล้ว ฉันวางแผนชีวิตไว้ดิบดี วางอนาคตเอาไว้เสร็จสรรพ แรกๆฉันก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าฉันอยากจะเรียนต่อในสายอาชีพครู แต่สุดท้ายไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรดลใจฉันให้อยากเรียนครู คงเป็นเพราะฉันเข้าใจความรู้สึกของครูว่า เมื่อตนมีศิษย์ไม่ใช่เกิดแค่ความภูมิใจแต่เรายังเหมือนมีลูก มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบชีวิตเด็กๆมากมายมหาศาล ที่พวกเขาเหล่านั้นเป็นใครไม่รู้มาอยู่ในกำมือเรา และยิ้มได้ในวันที่พายเรือพาศิษย์ส่งถึงฝั่งอย่างที่ตั้งใจ คงเป็นเพราะฉันเข้าใจเด็กว่า มีเด็กกลุ่มหนึ่งต้องการ ครู รอคอย ครู เพื่อที่เขาจะได้รับความรู้ ได้รับวิชามาต่อยอดชีวิต ซึ่งน่าเศร้าที่เด็กลุ่มนั้นไม่ได้เรียนเพราะมีแค่ไม่กี่เหตุผล คือไม่มีครู และไม่มีเงิน ฉันวางแผนชีวิตว่าฉันต้องไปสอบคณะครุศาสตร์ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่ปัตตานีให้ได้ และเมื่อเรียนจบฉันต้องไปสอนที่ไหนสักทีที่มันกันดานจริงๆ ไม่มีครูเข้าถึงมานาน ฉันตั้งเอาไว้สองที่หลักๆคือบนดอย และสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ฉันคิดไว้ตลอดว่าฉันจะขอเป็นครูอุทิศตนสอนเด็กที่ๆไม่มีโอกาส แม้ไม่มีเงินเดือนก็ยอม ในตอนนั้นยอมรับว่า ภาพที่ฉันร่างเอาไว้ ฉันลืมใส่อะไรบางอย่างลงไป….ฉันลืมนึกถึงครอบครัวของฉัน ….. […]

เล่าเรื่องครูบ้านนอก ตอนที่1

“ความคิดก็เหมือนชานชาลารถไฟ”

ครูอาสาที่ราไวย์ จาก สัญจร 23

“ ครูๆไปเล่นบอลกันครู” เสียงจากเด็กๆกลุ่มหนึ่งที่กำลังวิ่งซุกซนอยู่ริมชายหาดบ้านราไวย์ สถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งของเมืองไทย ท่ามกลางแสงแดดอันร้อนระอุริมชายทะเลอันดามัน เราหลายคนกำลังเดินชมวิวทิวทัดริมหาดราไวย์โดยมีเด็กๆในชุมชนวิ่งเล่นซุกซนอยู่เป็นกลุ่มๆในบริเวณใกล้ๆกัน โดยเด็กๆเหล่านั้นพยามชักชวนให้เราร่วมสนุกกับพวกเขาด้วย ทั้งๆที่เราก็เป็นแค่คนนอกที่เพิ่งเดินทางมาถึงสถานที่แห่งนี้ แต่เด็กๆก็ยินดีต้อนรับเราอย่างอบอุ่นและเรียกเราว่า “ครู” อย่างเต็มอกเต็มใจ วันศุกร์ต้นเดือนเมษายน เดือนที่ขึ้นชื่อว่าร้อนที่สุดแห่งบ้านเมืองนี้ ได้มีคนจำนวนหนึ่งเดินทางจากหลากหลายสถานที่ทั่วทุกภาคของประเทศไทย มารวมตัวกันอยู่ที่ บ้านราไวย์ จังหวัดภูเก็ต เขาเหล่านั้นบางคนเคยรู้จักสนิทสนมกันมาก่อน แต่ก็ยังมีอีกหลายคนเช่นกันที่ไม่รู้จักกันมาก่อนเลยรวมถึงอาจเป็นครั้งแรกของบางคนด้วยซ้ำที่ได้มาเยือนไข่มุกอันดามัน เขาทั้งหลายมุ่งหน้าสู่อันดามันในครั้งนี้ใช่เพื่อมาชมความงดงามของชายหาดหรือหมู่เกาะทั้งหลายเหล่าใด แต่คนเหล่านี้เดินทางมาด้วยเป้าหมายเดียวกัน เป้าหมายที่ใครหลายคนอาจไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้ทำมันในครั้งหนึ่งของชีวิต นั่นคือการมาเป็นครูอาสา ในนามที่เรียกขานกันว่า “ครูบ้านนอก” หลังจากการมาถึงภูเก็ตของเหล่าครูบ้านนอก ทุกคนก็ถูกนำมารวมกัน ณ ที่พักริมทะเลแห่งหนึ่งเพื่อแจ้งลำดับกิจกรรมและแบ่งกลุ่มครูอาสาตลอดถึงการรับประทานมื้อเที่ยงพร้อมๆกันก่อนเดินทางสู่หาดราไวย์ในยามบ่ายแก่ๆ เราออกเดินทางสู่หาดราไวย์กันด้วยรถส่วนตัวและรถโดยสารที่ทางทีมงานเหมากันไว้โดยมีครูอาสาโดยสารกันไปร่วมสามสิบชีวิต ในระหว่างเดินทางครูอาสาหลายคนก็เริ่มทำความรู้จักมักคุ้นกันตามอัธยาศัยและบางคนก็หันซ้ายแลขวาชมความเจริญของสองข้างทาง รวมทั้งหลายคนก็คงจะตื่นเต้นกับการที่จะได้เป็นครูครั้งแรกในชีวิต ถึงแม้ว่ามันเป็นแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ ก็ตาม เมื่อมาถึงหาดราไวย์เราทุกคนก็ได้นั่งล้อมวงกันใต้ต้นมะขามริมหาดราไวย์เพื่อรับฟังข้อมูลพื้นฐานและปัญหาต่างๆของชุมชนจากเจ้าหน้าที่ผู้ที่ทำงานอยู่ในพื้นที่ หลังจากนั้นเราทุกคนก็ถูกแบ่งเป็นกลุ่มๆเพื่อเข้าพักในที่พักซึ่งเป็นบ้านของพี่น้องชาวบ้านซึ่งเป็น ชาวเล๑ กลุ่มอูรักราโว้ย๒ ที่ตั้งบ้านเรือนอยู่กันอย่างหนาแน่นในพื้นที่จำกัด โดยแต่ละบ้านจะมีครูอาสาเข้าพักบ้านละ ๒-๖ คน ตามแต่ขนาดของบ้านที่เข้าพัก โดยครูอาสาทุกคนที่เข้าไปอยู่ในบ้านก็ได้รับการต้อนรับอย่างดีได้รับการดูแลดุจลูกหลาน หลังจากนำข้าวของเสื้อผ้าเข้าสู่ที่พักและทำความรู้จักกับเจ้าของบ้านเรียบร้อยแล้วเราทุกคนก็เดินกลับมารวมกันที่ใต้ต้นมะขามซึ่งเปรียบดั่งศูนย์กลางของค่าย โดยที่จะมีการประชุมงาน ทานอาหาร นั่งพูดคุยหยอกล้อกัน […]

อุบัติทวิการณ์ชีวิตครูบ้านนอก

มูลนิธิกระจกเงา เป็นส่วนเติมเต็มของการศึกษาในพื้นที่ด้อยโอกาสและให้กับจิตอาสาด้วย เพราะการศึกษา คือ ‘บวร’ แปลว่า ความเจริญรุ่งเรื่อง ตามคำโบราณเป็นการย่อจากคำว่า ‘บ้าน วัด โรงเรียน’ กล่าวคือ การพัฒนาหรือสร้างคนจะเริ่มต้นที่บ้าน วัด และโรงเรียน มูลนิธิกระจกเงาเปรียบเสมือนทั้ง ‘บ้านกระจกเงา วัดกระจกเงา โรงเรียนกระจกเงา’ ที่จะขจัดความไม่เสมอภาคในโอกาส บ่มเพาะคุณธรรม และสร้างคุณภาพของการศึกษาให้ทุกคน ทุกชาติ ทุกภาษา

ประสบการณ์ครูดอย

การเดินทางที่มีเส้นทางยาวไกล ได้สร้างมิตรภาพ ความสัมพันธ์ และความผูกพันระหว่างกันขึ้นมามากมาย ไม่ว่าจะเป็นมิตรภาพจากรายทางที่เราพบผ่าน หรือมิตรภาพที่มาจากเพื่อนร่วมทางที่ก้าวเดินไปด้วยกัน การเดินทางสู่ดินแดนแห่งขุนเขาที่แสนห่างไกลไร้สิ่งอำนวยความสะดวกในครั้งนี้ก็เช่นกัน.. การช่วยเหลือแบ่งปัน เปรียบเสมือนจุดเริ่มต้นเล็กๆ ที่ทำให้คนจำนวนหนึ่งได้มีจุดหมายปลายทางอยู่ที่เดียวกัน มีความตั้งใจอย่างเดียวกันคือเพื่อที่จะช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน โดยปลายทางของการเดินทางในครั้งนี้อยู่ที่ “โรงเรียนตำรวจตระเวนชายแดนชนัตถ์ปิยะอุย สาขาบ้านห้วยกุ๊ก” ตั้งอยู่ในตำบลปอ อำเภอเวียงแก่น จังหวัดเชียงราย การเดินทางสู่จังหวัด เชียงรายในครั้งนี้เป็นการเดินทางครั้งที่ไกลที่สุดสำหรับตัวเรา ตัวเราเองก็ตื่นเต้นกับการเดินทางที่ยาวไกลครั้งนี้มาก ทั้งความมุ่งมั่น ระยะทาง สถานที่ และการรอคอยที่รอมานานหลายเดือน ทุกอย่างหลอมรวมกันจนทำให้เราอดคิดในใจไม่ได้ว่า การเดินทางไปเป็นครูบนดอยในครั้งนี้มันจะต้องเป็นการเดินทางที่ดี และมีเรื่องราวที่พิเศษมากๆ กำลังรอเราอยู่แน่ๆ เวลา 11 ชั่วโมงบนรถทัวร์ ได้ร่นความห่างของระยะทางระหว่างกรุงเทพมหานครและเชียงรายให้สั้นลงเรื่อยๆ ตามเวลาที่ลดลง เวลาเกือบครึ่งหนึ่งเราใช้ไปกับการคิดถึงอนาคตที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่ ชั่วโมงข้างหน้า.. หลังจากที่ก้าวลงจากรถแล้วจะเจอกับอะไรบ้าง คนที่มีปลายทางเดียวกันกับเราจะเป็นอย่างไรกันนะ พวกเราจะเข้ากันได้ดีใช่ไหม เด็กๆ บนดอยจะดื้อ และซนเท่าเด็กในเมืองหรือเปล่า… เหล่านี้คิอสิ่งที่เราคิดอยู่ในใจ 19 ชีวิตของครูอาสาในครั้งนี้ รวมครูจะเด็จและครูต้นซุงด้วยก็เป็น 21 ชีวิต มาพร้อมกันแล้วในตัวเมืองเชียงราย และพร้อมที่จะมุ่งหน้าสู่โรงเรียนบนดอย จากจุดนี้ไปถึงโรงเรียนเป็นระยะทางประมาณ 120 กิโลเมตร รถตู้ 1 คัน […]

จุดหมายปลายทางไม่สำคัญเท่า “ระหว่างทาง“

สิ่งเล็กๆ แต่ยิ่งใหญ่ ความสุขเล็กๆ น้อยๆ จากครูบ้านนอก สู่เด็กๆ ที่รอคอยการหยิบยื่นความสุขมาให้ ยิ้มแรกที่เจอกับการเข็นรถที่ติดหล่มก่อนถึงโรงเรียน การเดินทางที่มีความมุ่งมั่นของครูบ้านนอกที่ต่างอาชีพ ต่างถิ่นเพื่อมอบความสุขให้เด็กๆ ณ หมู่บ้านแม่นาวาง อ.แม่อาย จ.เชียงใหม่ จากชีวิตที่สะดวกสบายของเมืองกรุงสู่ชนบทของครูบ้านนอก ดินแดนแห่งความสุขของคนในหมู่บ้าน ที่รอคอยการเข้าไปให้ความช่วยเหลือของทุกคน โรงเรียนบนเนินสูงๆ บ้านแม่นาวาง รอยยิ้มจากเด็กที่เห็นครูบ้านนอกเดินทางมา เพื่อหวังการให้และมอบสิ่งดีๆ โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน การเดินทางไปเป็นครูอาสาครั้งแรกของอิ๋วกับท๊อป เป็นความตื่นเต้นแบบบรรยายไม่ถูกกันเลยทีเดียว วันแรกของการเริ่มต้น วันแรกของการเดินทางบนเส้นทางแห่งการให้ มุ่งหวังเพื่อเห็นความสุขของเด็กๆ การพบเจอกันครั้งแรกของครูบ้านนอกคงจะเป็นสิ่งใหม่ๆ ที่ดี เมื่อการเดินทางสู่หมู่บ้าน เส้นทางที่แสนจะลำบากต่อการเดิน จากเมืองกรุงสู่ดอยของเหล่าอาสาสมัครครูบ้านนอก ครูได้นำดินสอ ยางลบ สมุดและสื่อการเรียนรู้มากมายเพื่อมอบให้เด็กๆ เพื่อเป็นการเริ่มต้นเส้นทางแห่งการศึกษาของพวกเขา วันที่สอง…เตรียมตัวสอน กลิ่นหอมๆ ยามเช้าที่พี่สาวและแม่เจ้าของบ้านทำกับข้าวให้กิน ท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ บรรยากาศเช้าๆ ที่นี่อากาศดี ทั้งครูและเด็กๆ เดินมาโรงเรียนตั้งแต่เช้าบนถนนที่แฉะและไม่เอื้อต่อการเดินทาง ” รอยยิ้มแบบนี้สิที่ครูบ้านนอกต้องการ “ ความตื่นเต้นที่เห็นได้จากรอยยิ้มและแววตาที่ไร้เดียงสา การเตรียมพร้อมกับการเรียนการสอน บรรยากาศสนุกสนาน […]

วันแม่ แม่มอญ ย้อนความ ทรงจำ

8 สิงหาคม 2557 ขณะที่ผมมองไปที่ นาฬิกาสีขาวที่แขวนอยู่ริมพนังห้อง เข็มนาฬิกาได้เดินอย่างสม่ำเสมอตามปกติ หน้าที่ของมัน แต่ทว่าวันนี้ผม กลับรู้สึกว่าเข็มนาฬิกาทั้ง 3 นั้น มันดูขี้เกียจเสียเหลือเกิน… 16.30 เวลาเลิกงานของผมก็มาถึงผมรีบเก็บข้าวของแล้วควบมอเตอร์ไซค์คู่ใจกลับมาที่ห้อง จัดแจงเก็บเสื้อผ้า สัมภาระใส่กระเป๋าเดินทางสีเขียวใบเก่าที่เดินทางร่วมกันมาช้านาน หลังจากที่ผมได้จัดกระเป๋า อาบน้ำ แต่งตัวเสร็จ ผมรีบออกเดินทางจากห้องของผมนั้น ตรงไปยังสถานีรถไฟฟ้า BTS แบริ่ง นั่งรถไฟฟ้าไปยังปลายทาง “หมอชิต” เพื่อให้ทันขึ้นรถเวลา 19.40 น. แต่ทว่า การเดินทางแสนยาวนานในครั้งนี้ บวกกับสภาพของรถไฟฟ้าเองที่ติดๆดับๆ ทำให้ผมมาถึงสถานีหมอชิตก็ปาเข้าไป 19.30 แล้ว และแน่นอน ผมไปไม่ทัน ผมตกรถต้องนั่งรอที่ขนส่งหมอชิต จนกระทั่งพนักงานหารถรอบใหม่ จนกระทั่งผมสามารถเดินทางต่อไปได้ตอน 20.40 น. 9 สิงหาคม 2557 9.00 รถทัวร์ของผมมาถึง บขส. เชียงราย ผมไดรู้จักกับพี่วัช ผู้ที่เดินทางมาถึง บขส. ช้าพอๆกัน เรานั่งคุยกันสักพัก เพื่อนๆที่เหลือ […]

แบดบอยหัวใจอาสา

ครูบ้านนอกรุ่นพิเศษ BAD BOY ขึ้นดอยมาเป็นครูบ้านนอก 3-5 มกราคม 2550 เริ่มต้น พ.ศ.ใหม่กับการทำบุญแบบใหม่ ด้วยการมาเป็นครูบ้านนอกรุ่นพิเศษ กับกลุ่มที่เรียกตัวเองว่า Bad Boy จะ Bad Boy สมชื่อหรือไม่ต้องติดตามเรื่องราวของพวกเขา Bad Boy ประกอบด้วยครูที่มีชื่อว่า พุฒ – ต้า – เรย์ ใช่แล้วครูคนใหม่ของเด็ก ๆ คือ ดารา คือ พิธีกรจากรายการ พุฒ-ต้า-เรย์ นั่นเอง บททดสอบแรกของการเป็นครูและเป็นอาสาสมัครได้เริ่มขึ้นแล้วจากกิจกรรมต่าง ๆ ๆไม่ว่าจะเป็การเรียนรู้โครงการต่าง ๆ การลงแรงช่วยกันห่อของขวัญ เขียนป้ายประชาสัมพันธ์งานวันเด็ก และงานต่าง ๆ อีกมากมาย เพื่อ เตรียมสำหรับงานวันเด็กที่จะถึงในไม่กี่วันข้างหน้าแล้ว ทำเอาคุณครูของเราหมดแรงกันไปตามๆกัน เพราะของขวัญที่ต้องช่วยกันห่อก็ร่วม 2000 ชิ้น กว่า จะทำงานกันเสร็จก็ปาเข้าไปเย็นมากแล้วซึ่งมันก็เป็นเวลาอันควรที่คุณครูของ เราจะได้พักผ่อนเพื่อเตรียมตัวออกเดินทางในวันพรุ่งนี้ตอนเช้าเพื่อที่จะไป เป็นครูบนดอยที่หมู่บ้านแห่งทะเลหมอก บ้านยะฟู เช้าวันใหม่ […]

ลุยเดี่ยว สู่ดอย

การมาเป็นครูบ้านนอกครั้งนี้ อาจไม่เหมือนการลาพักร้อนทั่วๆไป แต่เราได้เรียนรู้ชีวิตในอีกรูปแบบนึง ได้สัมผัสชีวิตที่ไร้สัญญาณโทรศัพท์ ไร้ไฟฟ้า ไร้อินเตอร์เน็ต แต่ทุกคนก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้แบบเรียบง่าย มีความสุขที่มาจากภายในจิตใจ เป็นความสุขที่เกิดจากการให้ ซึ่งไม่อาจหาซื้อได้ด้วยเงินทอง

…ปรากฏการณ์บ้านลีผ่า…

" ครู " คำ นี้ยังคงติดหูและ ยังคงอยู่ในความทรงจำของครูบ้านนอก รุ่น 82 หลายคน ณ หมู่บ้านลีผ่าที่ครู กับ เด็ก ๆภาพความประทับใจ ยังคงมิลืมเลือน คุณครูผู้ใจดีทุกท่านแม้ จะอยู่ห่างไกลกันหลายร้อยกิโลเมตรอยู่สังคมที่สุขสบายเพียบพร้อมใน ทุกสิ่ง แต่ก็ยังคงนึกถึงเด็กๆที่อยู่ห่างไกลในชนบทแห่งนี้ แม้จะเป็นวันหยุดทำงานแต่ครูก็ยังมาในที่จริงแล้วน่าจะพักผ่อนให้สุขสบายตาม ประสาคนเมืองแต่สุขใดเล่าจะเท่าสุขใจ สิ่งของที่มากมายที่ขนติดตัวกันมา

ไออุ่นรักนักเดินทาง

เป็นทริปที่ตื่นเต้นมาก ตั้งแต่ก่อนไปประมาณ1 สัปดาห์ เพราะในชีวิตไม่เคยสัมผัสชาวเขาและคิดมาตลอดว่าชาวเขาจะใส่ชุดเด็กดอย(และกินแครอท) เหอะ เหอะ แต่สิ่งที่ได้ไปสัมผัส คือ ความเป็นอยู่ที่เรียบง่าย บ้านทำด้วยไม้ไผ่หรือไม้ท่อนมุงหลังคาใบจาก และทุกคนไม่ได้ใส่ชุดชาวเขาแต่ใส่ชุดแบบชาวเรา

ครูอาสา…คุณค่าที่คุณคู่ควร

น้องฟ้าใส "คุณครูคะฉะหวัดดีค่ะ" ฉันชื่อไฉ ..พูดไม่ชัดเยยย อิอิ น้องน่ารักมาก สำหรับบางบ้านที่ประสบปัญหาน้ำไม่ไหล ไม่ต้องเป็นกังวลค่ะ เราอยู่กับธรรมชาติ ไม่มีคำว่า ขาด.. แน่นอน หลายคนติดใจการอาบน้ำในลำห้วยไปซะแล้ว จากุสชี่ธรรมชาติเลยนะเนี่ย

MenuMenu