4 วันที่ฉันเรียนรู้... ⋆ ครูบ้านนอก ครูอาสา รับสมัคร กลุ่มคนจิตใจอาสา

บทที่ 1 นิยามและความหมายของการเดินทาง

“เพียงการเดินทางเพียงหนึ่งสัปดาห์
หนึ่งเดือน หนึ่งปี มันมีความหมาย
ทำให้เติบโตเรียนรู้เข้าใจได้มากกว่า”
Cr. การเดินทาง …. ชาติ สุชาติ

มีหลายคำถามที่หลายคนอาจสงสัย
– ไปเที่ยวอีกแล้วหรอ?
– ไปแล้วสอนอะไร เวลาแค่ 4 วัน จะสอนอะไรได้?
– ไปแล้วต้องทำอะไรบ้าง?
– ไม่ได้เป็นครูแล้วสอนได้หรอ?
– ไปแล้วลำบากมั้ย มีสัญญาณอินเตอร์เน็ตรึเปล่า มีไฟฟ้าใช้มั้ย หนาวมากมั้ย มีเครื่องทำน้ำอุ่นรึเปล่า?

มาร่วมหาคำตอบร่วมกับเราได้กับการเป็น “ครูบ้านนอก”

วันแรกของการเดินทาง…การเริ่มต้นของมิตรภาพครั้งใหม่ หนุ่มสาวแปลกหน้าเกือบหกสิบชีวิต เดินทางมาเจอกันโดยนัดหมาย ซึ่งต่างก็มาจากทุกภูมิภาคของประเทศไทย แต่มาด้วยหัวใจที่มุ่งมั่นเหมือนกันคือ การมาเป็น….ครู “บางคน” มาคนเดียว
“บางคน” มาเป็นคู่
“บางคน” มากับเพื่อน
“บางคน” มาเป็นหมู่คณะ
“บางคน” เคยมาแล้ว และติดใจจนต้องชักชวนพี่ น้อง เพื่อนของเค้าเหล่านั้นมาลองสัมผัสบรรยากาศที่น่าประทับใจที่กำลังจะเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ “ทุกคน” มาใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ….. สี่ วั น ส า ม คื น ……..
คนที่มาคนเดียวอย่างผม ติดใจจนต้องกลับมาอีกครั้ง แต่เหงาไปหน่อยที่ไม่มีใครตามมาเป็นเพื่อน แต่ก็มีเพื่อนตัวน้อยมาเซอไพรส์ ทำให้หายเหงาไปได้อยู่เหมือนกัน เมื่อคนแปลกหน้ามาร่วมเดินทางด้วยกัน การพัฒนาความสัมพันธ์ในมิตรภาพของพวกเราก็เริ่มขึ้น ทีละเล็ก ทีล่ะน้อย เพื่อนร่วมเดินทางไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ เราก็นับเป็นเพื่อนกันได้ นี่แหล่ะ คำว่า อายุเป็นเพียงตัวเลข ใช้ได้ในสถานการณ์แบบนี้แหล่ะ แค่ยิ้มให้กัน ทักทายกัน แค่นี้ก็เป็นการเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่มหัศจรรย์แล้วสำหรับคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ทุกชีวิตไม่ว่าจะเป็นใคร หน้าที่การงานใหญ่โตแค่ไหน ไม่ใช่เรื่องหลักใหญ่ใจความสำคัญอีกต่อไป ในเมื่อทุกคนทิ้งหัวโขนเหล่านั้นไว้ในโลกของความเป็นจริงไปหมดแล้ว ในตอนนี้ทุกคนขึ้นชื่อว่าเป็น ครูบ้านนอก เหมือนกันหมด ส่วนใครที่กำลังคิดว่าคนพวกนี้มาเที่ยวล่ะก็ ลองคิดในอีกมุมนึงก็ได้นะ เพราะว่าการท่องเที่ยวคือการพักผ่อน แต่พวกเรามาทำงาน และนี่ก็ถือเป็นงานอดิเรกอย่างหนึ่ง ที่ทำแบบไม่ได้ค่าจ้างตอบแทน แต่ทุกคนก็สมัครใจมาทำ ทำแบบไม่ได้หวังสิ่งตอบแทน แต่ล่ะคนสมัครใจเดินเท้าเป็นระยะทางกว่าหลายกิโล โดยไม่มีใครบ่นซักคำว่า ทำไมต้องเดินด้วยในเมื่อรถก็ไปถึง แต่ทุกคนก็พร้อมใจเดินตามกันไปโดยให้กำลังใจซึ่งกันและกัน เสียงหัวเราะและรอยยิ้มให้แก่กันและกันนี่หล่ะคือกำลังใจที่ดีที่สุดในการเดินทาง เหนื่อยแค่ไหน ท้อเท่าไหร่ สุดท้ายมันก็หายไปได้ เมื่อมี กำ ลั ง ใ จ

นอกจากเสียงหัวเราะและรอยยิ้มจากเพื่อนรวมเดินทางแล้ว ธรรมชาติที่รายล้อมตัวเราก็เป็นเหมือนอากาศบริสุทธิที่หล่อเลี้ยงร่างกายของครูนักเดินทางแต่ล่ะคนเช่นกัน เมื่อถึงปลายทางความเหนื่อย ความล้า เหมือนจะโดนปลดทิ้งกลางอากาศยังไงยังงั้น ความตื่นเต้นกลับเข้ามาแทนที่ซะอย่างงั้น ตื่นเต้นอะไรน่ะหรอ….
+ ตื่นเต้นที่จะได้เจอกับเด็กๆ กว่าร้อยชีวิตที่รอคอยความหวัง รอคอยการมาถึงของครูบ้านนอกอย่างพวกเรา
+ ตื่นเต้นที่จะได้ร่วมกิจกรรมกับเด็กๆ ได้ทำหน้าที่ครูอย่างเต็มตัวครั้งแรกในชีวิต
+ ตื่นเต้นที่จะได้สัมผัสวิถีชีวิตของคนในชุมชนอย่างใกล้ชิด และเมื่อวันแห่งความเป็นครูมาถึง….ทุกคนคงจะได้รับคำตอบที่ยังคาใจใครหลายๆ คน อย่างแน่นอน