๘.“ล่อง หน”
อาหารหายไปไหน (กันนะ)
ทุกๆวันฉันมักจะเข้าครัวทำกับข้าวเอง และมีนะโจกับพี่สาวคอยเป็นลูกมือ ช่วยหยิบจับ หันโน้นนี่ไปเรื่อยๆ และดีตรงที่เราสามคนมีเวลานั่งพูดคุย หยอกล้อกันในเวลาทำกับข้าว
ทุกๆวันแม่ของนะโจจะหุงข้าวตั้งไว้ให้พวกเราหนึ่งหม้อ และเป็นเรื่องที่ดีที่น้าเขาหุงข้าวไว้ให้ ไม่ งั้นฉันกับพี่สาวคงจะได้กินข้าวดิบแน่ๆ หรือไม่ก็อาจจะทำไฟไหม้บ้านเพราะนั่งหุงข้าวกับเตาฟืนนี่หละ ข้าวที่นี่เหนียว นุ่ม อร่อยมากๆเลย
วันนี้ฉันทอดปลาเค็มที่ทางทีมงานเตรียมไว้ให้ และผัดผักกระหล่ำปลีกับหมู ฉันเป็นคนปรุงอาหาร ทุกอย่าง ฉันได้แต่หวังว่าแต่ละมื้อจะไม่ทำให้ใครต้องท้องเสีย 5555
น้าผู้ชาย: “หวัดดีครับครูครับ กินข้าวกันหรือยัง”
ฉัน: “ยังเลยคะ กำลังทำอยู่เลย น้ากินรึยังคะ”
น้าผู้ชาย: “ยังเลยครับ บ้านผมกำลังทำอยู่เหมือนกัน เลยขึ้นมาดูบ้านครูว่าทำอะไรกินกันหรือยัง”
ฉัน: “น้าคะคนที่นี่เขากินอาหารรสชาติยังไงเหรอคะ”
น้าผู้ชาย: “เขาชอบกินเค็มๆ เผ็ดๆครับครู ถ้าหวานๆเขาไม่ชอบหรอกครับ ที่บ้านเกือบทุกหลังเขาจะไม่ค่อยซื้อน้ำตาลไว้กันครับ”
ฉัน: “ออ ว่าทำไม ฉันหาน้ำตาลมาหลายวัน ไม่มี ขอบคุณมากเลยคะ”
กับข้าวทุกอย่างเสร็จพร้อมตักลงจาน กลิ่นปลาเค็มแตะจมูกตั้งแต่ลงทอดในกระทะ และ ผัดผักกระหล่ำร้อนๆมีไอลอยขึ้นมาเหนือจาน ที่ไม่พลาด กับข้าวทุกมื้อจะต้องมีหมูยอย(หมูยอ)ทอดของโปรดเจ้านะโจที่ดูเหมือนจะเป็นพระเอก ขันโตกตั้งพร้อมวางกับข้าวลงบน พี่สาวตักข้าวเตรียมรอ
ทุกวันเราจะกินข้าวกันสามคน มีฉัน มีพี่สาว และนะโจ ส่วนแม่ของนะโจและคนอื่นๆไม่ได้ร่วมวงด้วยเพราะตอนเช้าแม่นะโจออกไปทำงาน ตอนเย็นฉันกับพี่สาวกลับบ้านหลังจากทำกิจกรรมก็เย็นมาก มันเลยเวลากินข้าวของคนที่นี่ไปเยอะ
และมื้อเย็นวันนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดี มีผัดผัดกระหล่ำเหลือ และปลาเค็มสามารถเก็บไว้ได้ พี่สาวบอก ว่าผัดผักกระหล่ำเก็บไว้ในตู้ เอาไว้ค่อยอุ่นพรุ่งนี้อีกมื้อก็ได้ ถ้าเททิ้งเสียดายแย่ ฉันเลยเก็บเข้าตู้กับข้าวตามที่พี่สาวบอก
เช้าของอีกวันฉันก็ตื่นตามปกติ จัดแจ้งทำธุระส่วนตัวให้เสร็จ แล้วจะรีบขึ้นบ้านมามาทำกับข้าว วันนี้ฉันจะทำแกงจืดหมูสับ เพราะทางทีมงานบอกว่าให้ทำแกงไปคนละอย่าง เพื่อไปกินร่วมกันในมือเที่ยง ฉันเปิดตู้กับข้าวเพื่อจะยิบผัดผักกระหล่ำปลีเมื่อวานมาอุ่น แต่ก็ไม่เจอ ฉันเลยคิดว่าน้าเขาคงจะเก็บเททิ้งไปแล้ว
ฉัน: “พี่สาวคะ ผัดผักกระหล่ำปลีเมื่อวานไม่มีแล้วนะ สงสัยน้าเขาคงคิดว่าเราไม่กินแล้วเลยเททิ้ง”
พี่สาว: “ไม่เป็นไร พี่กินไข่เจียวได้นะ 555”
ฉันเลยวางแผนทำกับข้าวใหม่จากของที่ทีมงานได้เตรียมไว้ให้ รวมไปถึงตอนเย็นของวันนี้ด้วย ฉันทำเมนูทอดกุนเชียง และผัดวุ้นเส้น และก็เป็นเหมือนเมื่อวาน ผัดวุ้นเส้นยังเหลือ พี่สาวเลยบอกให้ฉันเก็บไว้ในตู้กับข้าวแล้วหาถ้วยครอบเอาไว้อีกที เพื่อเอาไว้อุ่นกินในวันพรุ่งนี้
และแล้วตื่นเช้ามา ผัดวุ้นเส้นก็หายไปแบบไร้ร่องรอยเหมือนเมื่อวาน ฉันเลยคิดว่าไม่เป็นไรหรอก สงสัยน้าเขาคงไม่รู้เลยเททิ้งไปอีกแล้วมั้ง ไม่เป็นไรทำใหม่ก็ได้
พี่สาว : “อ้าว ทำกับข้าวใหม่หรอ”
ฉัน: “ใช่คะ ผัดวุ้นเส้นเมื่อวานหายอีกแล้ว 555”
พี่สาว : “พี่ว่า สงสัยคนที่นี่อาจจะไม่กินของค้างคืนก็ได้ เลยเททิ้ง งั้นวันนี้เราไม่ต้องทำเยอะนะ เอา แค่กินทีละมื้อก็พอ”
ฉัน: “ได้คะ ฉันก็ว่ายังงั้นนะ คนที่นี่อาจจะมีทำเนียม แบบเขาไม่กินของค้างคืนก็ได้”
ฉันก็ลงมือทำกับข้าวอีกตามปกติ ไม่สงสัยอะไรมาก วันนี้น้าผู้ชายก็ขึ้นมานั่งคุยทักทายกับพวกฉัน อีก ฉันกับน้านั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยเรื่องของรายได้ของคนที่นี่ เรื่องบ้านบ้างหละ เรื่องเรียนบ้างหละ เรื่องนักท่องเที่ยวที่ขึ้นมา ก็เกือบจะคุยๆหมดเกี่ยวกับที่นี่ ฉันนึกขึ้นได้เรื่องกับข้าวเลยถาม
ฉัน: “น้าคะ คนที่นี่เขาไม่กินกับข้าวค้างคืนกันเหรอคะ”
น้าผู้ชาย: “ไม่นะครับครู เขาก็กินกันนะ มีอะไรเหรอครับ”
ฉัน: “ออ พอดีเมื่อวานกันวันก่อนฉันเก็บกับข้าวไว้ในตู้ ไม่รู้ว่าหายไปไหนทุกวันเลยคะ เลยคิดว่าคนที่นี่น่าจะไม่กินของค้างคืนเลยเททิ้ง”
น้าผู้ชาย: “ 555 เขาไม่ได้เททิ้งหรอกครับครู พอดีตอนเช้ามืดจะมีคนเร่ร่อนมาเดินขอข้าวกินนะครับ เขาก็เลยให้กับข้าวที่มีอยู่ติดบ้านกับคนมาขอข้าวกินครับครู”
ฉัน: “ออ ดีจังนะคะ ฉันก็คิดว่าเททิ้งไป”
และแล้วฉันก็ได้รู้ว่า กับข้าวที่ฉันและพี่สาวเก็บไว้ในตู้กับข้าวมันหายไปไหนกัน…..
…ติดตามตอนเต่อไป…
