จากเพื่อมาพบ
บทที่ 4 ไม่มีงานเลี้ยงใดที่ไม่มีวันเลิกรา “Goodbyes are not forever. Goodbyes are not the end. They simply mean I’ll miss you. Until we meet again!” เมื่อวันสุดท้ายมาถึง ก็ถึงเวลาของการบอกลา ความรู้สึกตื้นตันของหัวใจครูบ้านนอกทุกดวงค่อยๆ เอ่อล้น บวกกับความรู้สึกใจหายที่เวลาที่เราได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันดูเหมือนจะเดินเร็ว จนคิดว่าถ้าเรามีพลังวิเศษได้ซักอย่าง อยากจะมีพลังวิเศษหยุดเวลาแห่งความประทับใจเอาไว้ที่ตรงนี้ ดอกไม้ดอกเล็กๆ หลายๆดอก ถูกส่งมอบให้ครูบ้านนอกทุกคน ดอกไม้ที่มาจากความตั้งใจของเด็กน้อยทุกคนที่อยู่ตรงหน้า และซึ่งวินาทีนั้นเอง น้ำตาของทั้งครูและเด็กก็เร่ิมไหลรินออกมาช้าๆ พรั่งพรูออกมาเหมือนกับสายน้ำ ครูบ้านนอกค่อยๆปลอบและให้กำลังใจเด็กๆ ไปเรื่อยๆ ทีล่ะคน ทีล่ะคน ความอบอุ่นจากการโอบกอดของครูที่มอบให้เด็กน้อยเหล่านัน คงฝังตรึงตราตรึงใจแก่ครูผู้ไม่เคยคิดว่ามาเพียงแต่ตั้งใจจะให้ แต่กลับได้รับความผูกพันเหล่านี้ย้อนกลับไปแบบไม่ทันตั้งตัว นอกจากกอดของครูที่ให้กับเด็กๆแล้ว ครูบ้านนอกยังมอบอ้อมกอดอันอบอุ่นให้แก่กันและกัน เป็นของขวัญและกำลังใจที่มีค่ามากกว่าวัตถุหรือสิ่งของใดๆ ในช่วงเวลาที่เราได้บอกลาเด็ก เราไม่อาจสัญญากับเด็กๆ เหล่านี้ได้เลยว่าจะกลับมาหาพวกเค้าอีกเมื่อไหร่ เราทำได้เพียงแค่บอกกับเค้าว่า เมื่อมีโอกาสเราอยากจะกลับมาพบหน้ากันอีกซักครั้ง แต่ถึงแม้ว่าเราจะให้สัญญากับเด็กๆว่าจะกลับมาไม่ได้ แต่เราสัญญาได้อย่างแน่นอนว่า เราจะยังคงคิดถึงพวกเค้า คิดถึงเวลา รอยยิ้ม ความประทับใจ และสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นที่นี่ […]
