ทำไมถึงเลือกมาสหกิจศึกษาที่มูลนิธิกระจกเงา?

         สวัสดีครับ ผมชื่อ นายอับดุลฮากีม เซะแง นักศึกษาสหกิจศึกษาจากมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ ปัตตานี

มูลนิธิกระจกเงาเป็นที่ที่ผมอยากมาสหกิจศึกษาเป็นอย่างมากด้วยเหตุผลก็คือมันตั้งอยู่ที่จังหวัดเชียงรายอยู่ภาคเหนือของประเทศ อีกอย่างก็มีรุ่นพี่เคยมาสหกิจที่นี่มาหลายรุ่นเลยได้ถามรูปแบบการฝึกงานคราวๆ รุ่นพี่ก็แนะนำว่าถ้าชอบรูปแบบการทำงานแบบลงพื้นที่แบบลุยๆก็ที่นี่ สนุก สอนอะไรหลายอย่าง รวมถึงผมก็ได้ติดตามการอัตเดพของรุ่นพี่จากการโพสรูปใน facebook ,line ได้เห็นบรรยากาศการลงพื้นที่ บรรยากาศวิวสวยๆจากแหล่งท่องเที่ยว ของภาคเหนือ และผมก็ได้สอบถามเรื่องอาหารการกินของมุสลิม การละหมาดวันศุกร์ว่าเป็นอย่างไร ก็ได้คำตอบว่าพี่ๆที่มูลนิธิเขาใจดีเข้าใจในความแตกต่าง เรื่องการกินสามารถทำอาหารกินได้เอง ส่วนวัตถุดิบขอพี่ๆแม่ครัวได้ ในเรื่องของการละหมาดวันศุกร์(ขออธิบายละหมาดวันศุกร์คือในช่วงเที่ยงของทุกๆวันศุกร์ชายมุสลิมต้องไปละหมาดที่มัสยิด) รุ่นพี่บอกว่าสามารถขอลาช่วงนั้นขับรถไปละหมาดที่มัสยิดได้ตามปกติเพราะพี่ๆเขาเข้าใจและเราต้องอธิบายให้เข้าใจ ด้วยสิ่งเหล่านี้มันทำให้ผมอยากมาสหกิจที่นี่ เนื่องด้วยเราสามารถคลายความกังวลกับปัญหาที่เรากังวลอยู่ ไม่ว่าจะเป็นอาหารการกินก็ดี การออกไปละหมาดวันศุกร์ก็ดี รวมกับการที่เราอยากมาลองสัมผัสกับอากาศหนาวให้ช่วงต้นปีและเป็นพื้นที่ที่ห่างไกลจากบ้านมาก มีประเพณีวัฒนธรรมที่ต่างกัน สังคมที่ต่างกัน ภาษาการสื่อสารที่ต่างกัน สิ่งเหล่าเป็นอะไรที่ท้าทายสำหรับผมเป็นอย่างยิ่งทั้งหมดเป็นสิ่งที่ผมตัดสินใจมาอยู่มูลนิธิกระจกเงา ผมกับเพื่อนๆประมาณห้ามีการวางแผนการเดินทางล่วงหน้าหนึ่งเดือนในการจองตั๋วเครื่องบิน ซึ่งมาวันที่6โดยขึ้นเครื่องที่สนามบินหาดใหญ่ลงสนามบินดอนเมืองต่อเครื่องจากดอนเมืองมาลงที่เชียงรายและต่อรถแท็กซี่มาถึงที่มูลนิธิ เมื่อถึงที่สนามบินเชียงรายประมาณทุ่มครึ่ง ผมก็ได้สัมผัสถึงลมเย็นๆของอากาศที่นี่เพื่อนที่มาถึงก่อนได้จองแท็กซี่ให้เราขึ้นจากสนามบินถึงเชียงรายขึ้นรถมาเรื่อยๆก็เข้าในเขตตำบลแม่ยาวมาเรื่อยๆยิ่งเข้าชุมชนก็ยิ่งมืดไฟฟ้าบนถนนไม่มีในใจผมก็มีความหวาดระแวง เฮ้ยย!! มาถูกหรือป่าว จนเข้าถึงถนนดินแดงในใจผมก็คิด (มันใช่หรอ) ผมก็ได้ถามคนขับว่า อีกไกลไหมพี่ พี่ตอบว่าจะถึงเห็นป้ายมูลนิธินั้นไหม(ถึงสามแยกเลี้ยวเข้ามูลนิธิพอดี)ผมตอบพี่คนขับไปว่า อ่อครับ(ในใจรู้สึกโล่งอก)เพราะมันเป็นเวลากลางคืนกับที่ที่เราไม่เคยมาไม่รู้จักทาง จนถึงที่มูลนิธิประมาณสองทุ่มก็มีเพื่อนจาก มอ.ปัตตานีที่มาถึงก่อนสองสามวันกับเพื่อนที่ต่างสถาบันสองสามคนมาตอนรับและเตรียมอาหารค่ำให้เราด้วย และเราก็ได้กินอาหารค่ำเป็นอาหารมื้อแรกของที่นี้พร้อมกับอากาศหนาวๆอุณหภูมิประมาณ20องศาซึ่งมันก็หนาวสำหรับผม ในการกินเพื่อนก็ได้บอกกฎระเบียบการใช้ชีวิตที่นี้คราวๆมีการแบ่งเวรช่วยแม่ครัวทำอาหารเช้าและต้องเข้าประชุมเช้าเวลาแปดโมงครึ่งทุกวัน พูดคุยสักพักจากนั้นเพื่อนก็พาไปบ้านพักเป็นบ้านกระท่อมทำจากไม้ไผ่ เช้าวันต่อมาทีมมุสลิมก็มีการทำอาหารร่วมกันจากนั้นก็มีการประชุมเช้าบอกคิวรถและได้มีการแนะนำตัวด้วย จากนั้นก็ได้ไปช่วยพี่ในการเตรียมงานวันเด็กที่ใกล้ถึงนี้ไม่ว่าจะเป็นแพ็คของรางวัล ขนเต็นท์ยกเต็นท์ ขนโต๊ะ จัดซุ้มของนักศึกษาฝึกงานและได้มีโอกาสสนิทกับเพื่อนต่างสถาบันมากขึ้น ก็ได้เห็นการร่วมมือร่วมแรงจากทุกคนไม่ว่าจะเป็นนักศึกษา พี่ๆมูลนิธิ ครูอาสาที่ทำกิจกรรมกับเด็กๆถึงการเสียสละเวลาส่วนตัวหรือจะเป็นงานก็ตามในการทำงานเพื่อความสุขเด็กๆ และเด็กมากกว่าสองพันได้รับของรางวัลทุกคน เด็กๆมีรอยยิ้มมีความสุข ความเหนื่อยล้าก็หายพร้อมกับการได้มาซึ่งรอยยิ้มของเด็กๆที่มาจากบนดอยไกลๆ หลังจากงานวันเด็กก็มีการปฐมนิเทศนักศึกษาฝึกงานเมื่อวันที่12มกราคมที่ผ่านมา ก็ได้มีการแบ่งลงโครงการต่างๆ ซึ่งผมเลือกลงโครงการครูบ้านนอกเพราะอยากลงพื้นที่ทำกิจกรรมและหาประสบการณ์ใหม่เพื่อการเรียนรู้ของผม และผมคิดว่าการลงพื้นที่ทำกิจกรรมในชุมชนต่างๆที่มีทั้งวัฒนธรรมที่ต่างกัน ภาษาที่ต่างกัน ศาสนาที่ต่างกัน ไม่ว่าจะนอนเต็นท์หรือนอนบ้านชาวบ้าน และยังรวมถึงการพิสูจน์ตัวเราเองต่อการปฏิบัติและยึดมั่นต่อศาสนาในยามลำบากอีกด้วย ตอนนี้ผมอยู่ที่นี้มาเกือบเดือนได้มีโอกาสพูดคุยแลกเปลี่ยนกับพี่ๆเจ้าหน้า สิ่งที่ผมชอบมากที่สุดคือวิสัยทัศน์ของที่ คือ สร้างคน(นักกิจกรรม) สร้างนวัตกรรม  สร้างการเปลี่ยนแปลงสังคม และความคิดของพี่ๆที่ทุ่มเทตัวเองเพื่อช่วยเหลือสังคมอย่างแท้จริง

สุดท้าย ผมจะนำประสบการณ์จากการฝึกงานที่มูลนิธิกระจกเงาไปปรับใช้ในพื้นที่ของตัวเองเพื่อเป็นการช่วยเหลือเพื่อสังคม และขอขอบคุณพี่ๆมูลนิธิทุกคนที่พยายามเข้าใจในศาสนาอิสลามในความเป็นมุสลิมในเรื่องต่างๆไม่ว่าจะเรื่องแยกครัวเฉพาะมุสลิมก็ดี และในการละหมาดวันศุกร์ด้วยเช่นกันครับ ขอบคุณครับ